سلام

| | .... - .آدم وقتی توسط کسی دوست داشته‌ می‌شود، از خودش بیشتر مراقبت می‌کند، به سلامتی‌اش بیشتر اهمیت می‌دهد و دنیا و اتفاقات و آدم‌ها را، قشنگ‌تر می‌بیند.آدم وقتی توسط کسی دوست داشته می‌شود، جهان برایش روشن‌تر و هدف‌هاش دست یافتنی‌تر و مقصدها، نزدیک‌تر و انگیزه‌هاش برای صعود، بیشتر می‌شوند.فرقی نمی‌کند توسط چه کسی و چقدر عمیق؛ «دوست داشته شدن» شیرین‌ترین و امیدبخش‌ترین احساسی‌ست که یک انسان، طی زیستن، تجربه می‌کند.دوست داشته شدن، مسئولیت آدمی را در قبال احوال و اوضاع و سلامتی‌اش بیشتر می‌کند و این، لازمه‌ی ارتقای کیفیت حیات انسان‌هاست.هر انسانی نیاز دارد بیش از این‌که دوست بدارد، دوست داشته‌شود. سلام...

| | .... - آرامش از کجا شروع می‌شود؟ همین‌که ببینی و بشنوی پشت سرت چه می‌گویند و اهمیت ندهی، همین‌که قضاوتت کنند و بگذری، همین که دلخورت کنند و به حال خودشان بگذاری و متوقف نشوی و عبور کنی...آرامش از کجا شروع می‌شود؟ همین که به دنبال اهدافت بروی، اما خودت را آزار ندهی، گاهی بایستی و نفسی تازه کنی و دوباره به سمت هدف‌هات حرکت کنی.همین که بی‌توقع دوست بداری و بی‌توقع مهربان باشی و بی چشم‌داشتی خوبی کنی، همین که انتظاری از هیچ‌کسی جز خودت نداشته‌باشی و فقط برای آرامش روانت کنار آدم‌ها باشی...آرامش از کجا شروع می‌شود؟ همین که سنجیده تصمیم بگیری و در تصمیماتت قاطع باشی و به هر بادی نچرخی و به هر کلامی مردد نشوی و تغییر مسیر ندهی، همین که برای خوب بودن حالت و برای موفق شدنت مصمم باشی و در هر تصمیم و رفتار و اظهار نظری، قبل از هرچیزی، آرامش خودت را در نظر بگیری...آدم‌های آرام، تلاش می‌کنند و موفق می‌شوند، اما هر کجای مسیر که خسته شدند، بدون در نظر گرفتن زمان و مکان و نگاه‌ها، می‌زنند کناری و خستگی در می‌کنند. آدم‌های آرام شاید دیرتر برسند، اما همیشه و در هر حالی، از زندگی‌ لذت می‌برند.آرامش از کجا شروع می‌شود؟ از همان‌جا که هیچ چیز را سخت نمی‌گیری و راحت لبخند می‌زنی و راحت می‌بخشی و راحت عبور می‌کنی.آرامش از کجا شروع می‌شود؟ از همین‌جا که تو تصمیم می‌گیری بعد از این، هرچیز هم که پیش آمد، آرام باشی و در کمال خونسردی، زندگی‌ات را بکنی. سلام...

| | .... - .خوب باش و از تک تک جزئیات حیات لذت ببر و گاهی بخواه که نفهمی حوالی‌ات دارد چه می‌گذرد و در دل خیالات خوشی که در ذهنت ترسیم کرده‌ای غرق باش.وقتی همه ترازو برداشته‌اند و دارند اندوه را اندازه می‌گیرند، تو پنجره را باز کن و ببین چه نسیم ملایمی می‌وزد! آسمان چقدر زیباست! حتی رهایی کبوترهایی که ناگزیر، به آشیانه بر می‌گردند و محکوم‌اند به وفاداری! کبوترانی که به حصارها دلبسته‌اند و آنقدر ریشه‌هاشان در قفس‌ها عمیق شده که قدری اوج می‌گیرند و بی‌اراده باز می‌گردند.تو زیبایی‌ها را ببین و مهربانی‌ها را ببین و خوبی‌ها را ببین و نور را، حتی اگر به قدر روزنه‌ای نحیف باشد...تصور کن تا ارتفاع شانه‌ در دریا افتاده‌ای و دو انتخاب بیشتر نداری؛ یا تمام سعی‌ات بر این باشد که سرت را هرطور شده بالای آب نگه داری تا به ساحلی امن برسی، یا سرت را زیر آب ببری که ببینی چقدر در آب فرو رفته‌ای و عمق دریا چقدر هست و تا به خودت بیایی و بخواهی سرت را بالا ببری، غرق شده‌باشی و برای هر اقدام دیگری، دیر باشد...انتخاب با توست که راه بیفتی و دنبال دلخوشی‌هات بگردی، یا بنشینی و دانه‌های اندوهت را یکی یکی بشماری و از همه چیز عقب بمانی. سلام...